Morado CF 7 wint op karakter van Brakkenstein 5

M7 is zo'n beetje het enige Morado-team in het seizoen 2015/2016 dat bovengemiddeld presteert. In de eerste 12 wedstrijden werden al 24 punten behaald en qua verliespunten hoeft M7 (in de volksmond ‘De Ovalen Kubusch’) alleen Madereros 5 boven zich te dulden. M7 wint doorgaans eenvoudig van de laagvliegers, maar heeft het standaard moeilijk tegen middelmatige, defensief ingestelde teams. Tel daar een krakkemikkige wedstrijdselectie bij op en je gaat een heel lastige avond tegen Brakkenstein 5 tegemoet.

Krakkemikkige wedstrijdselectie? Ja, een krakkemikkige wedstrijdselectie:

Aanwezig: Jeroen IJff (moest voor- en achteraf trainen), Steven Willems (moest achteraf trainen), Koen Gruijters, Tim Nederveen (voor het eerst met kniebeschermers), Tom Jansen (zichtbaar dronken) en Max Bakker (onbekende invaller)
Geblesseerd: Chris de Jong, Bram Stevens, Stef Langen en Dirk Sanders (speelde stiekem wel)
Buitenland: Rolf Hebbink (locatie onbekend) en Stef Tomesen (Ghana)

Alle ingrediënten waren daar om slecht te beginnen aan de wedstrijd tegen Brakkenstein 5, en dat deden we dan ook. Op relatief onbekend terrein, de Jan Massinkhal, kwamen we na 8 minuten spelen met 0-4 achter te staan. Doelpunten werden kinderlijk eenvoudig weggegeven door foutieve inspeelpasses van Koen, slechte timing van IJff en uit een ondertalsituatie na geel van wederom IJff. En dat tegen een stel bonkige verdedigers - een stel dat overigens loepzuiver bleek in de counter; doelman Tim zwoor de kniebeschermers nooit meer te gebruiken. Max was op dat moment nog nergens te bekennen, maar eigenlijk wisten we ook niet precies hoe hij eruit zou zien. Totdat hij en Chris na enkele minuten ten tonele verschenen en we zowaar 2 wissels hadden. De inhaalrace kon beginnen.

Hoewel de doelman van Brakkenstein schier onpasseerbaar was, lukte het ons toch er een doelpuntje in te prikken: 1-4. Vrijwel direct daarna ging Dirk in de fout bij een verdedigende actie en kon hij niet meer op tijd herstellen: 1-5. Na talloze schoten op de paal, op de keeper en op tegenstanders, werd er uiteindelijk gerust met 3-5. De verwijtende kreten begonnen: ‘zo slecht hebben we nog nooit gespeeld’, ‘die lui kunnen HE-LE-MAAL niks’, ‘Koen moet gewisseld worden’, ‘Tom is zat’, ‘wat zijn we in hemelsnaam aan het doen?’ en zo verder. Niemand haalde zijn niveau en in de tweede helft kon het alleen maar beter gaan. We namen een slok waterbier (bier zit permanent in de bidons vastgeroest) en betraden het veld weer.

De tweede helft bestond vrijwel alleen maar uit druk zetten, tot we van ellende niet meer wisten wat we moesten doen. Schoten gingen er eigenlijk nog steeds niet in. Niet door fantastische reddingen van de doelman, maar door zijn aanwezige postuur. Brakkenstein maakt zelfs de 3-6 volgens handelsmerk: lange bal naar voren en vlijmscherp afronden uit een 1-op-1 met Tim. Met nog 10 minuten te spelen kwam het geloof bij M7 terug, nadat het geluk bij de doelman op bleek. Doelpunten vielen als rijpe appelen, veel uit afstandsschoten, maar sommige ook uit mooi uitgespeelde aanvallen. Met nog 5 minuten op de klok was het tij gekeerd en stond het 7-8. De ontlading was nabij. Terwijl de volledige bank stond om de overwinning te vieren, maakte Tom met een intikker bij de tweede paal de 7-9.

Na deze overwinning op karakter doet M7 nog altijd mee voor het kampioenschap in de 3e klasse. Vanwege de spanning kunnen we ons niet alle doelpuntenmakers herinneren.